چه شبهایی با رویای تو خوابیدم نفهمیدی

چه شبهایی که اسم تو رو لبهام بود نمیشنیدی

چه شبهایی که اشکامو به تنهایی نشون دادم

از عمق فاصله آروم واسه تو دست تکون دادم

چه شبهایی با شب گردی شبو تا صبح می بردم

نبودی ماه جون می داد نبودی بی تو میمردم

چه شبهایی دعا کردم یه کم این فاصله کم شه

یه بار دیگه نگاه من تو رویاهات مجسم شه

توی این خونه یخ می بست تن سرد سکوت من

چه قدر جای تو خالی بودچه شبهای بدی بودن

گذشتن عمرو بردن حالا من موندم و  حسرت

چه قدر بی رحمه این دنیا به این تقدیر بد لعنت

شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست.

میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته

دررا هم قفل کرده داماد سروسیمه پشت درراه میره داره ازنگرانی و ناراحتی دیوونه می شه

مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی 

آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو.

ناسپاس از عشق پاکت نیستم

من که عمری با خیالت زیستم

دوستت دارم به جان تو قسم

روی حرفم تا ابد می ایستم!

::

::

باغبانی پیرم، که به غیر از گلها از همه دلگیرم